Dinsdag, 11 augustus 2009
Van:Dompu Naar: Pidang (bij Empang)
ODO: 320km Dag: 69,59km Avg: 15,90km/h Temp: 36 0C
Max Climb:8% Avg Climb:3% Max Alti: 1164m Tot Alti:2852m
De dagetappe voor vandaag is 96 km. Ik start rod half zeven na een half kop koffie in het hotel. Na een aanvankelijk wat stevige klim (maar niet te vergelijken met Flores) slingert de deels matige (grof asfalt) en deels gladde weg zich langs de landtongen van de binnenzee van Bima (Saleh Baai). Het uitzicht is erg mooi en de dorpjes rijgen zich aaneen, hoewel er ook kilometerslange uitgestorven stukken weg zijn. De weg klimt 4% een landtong omhoog om vervolgens weer naar zeeniveau te dalen. Is het in de ochtend nog redelijk koel als ik stop voor twee gekookte maïskolven langs de weg gedurende de dag klimt de temparatuur naar 36graden. De klimmen naar de landtongen vallen me steeds zwaarder. Als ik in het dorpje Pidang stop om weer eens uit te rusten en wat Cola tw drinken, zit daar toevallig ook het hoofd van het dorp. Aan hem vraag ik of hij een kamer in het dorp voor me kan regelen. Hoewel het nog maar 27km naar Empang is en het nog drie uur licht is, heb ik het gevoel dat het mooi is geweest voor vandaag. Door alle inspanningen van de dag en de hitte, voel ik me steeds vaker duizelig bij het opstaan. Komt misschien door het lage aantal rode bloedlichaampjes als gevolg van de malariapillen of door het eenzijdige voedsel dat iedere dag uit een portie nasi met wat erbij bestaat.
Er volgt enig heen en weer gepraat over het bedrag dat ik bij een dorpsbewoner voor de nacht moet betalen. Ik probeer niet toe te geven en het dorpshoofd te bewegen zelf een prijs te noemen. Na enige tijd wordt voorgesteld de woning te bezoeken. Aldus gedaan. Het is een stenen huis met drie slaapkamers, een "officiële" ontvangstkamer met stoffen bankstel en twee stoelen, een 'gewone' woonkamer (geen stoelen, kleed op de vloer met TV, keukn en mandi. De kamers hebben stenen muren maar geen plafond. In de ontvangskamer beginnen de onderhandelingen opnieuw over de prijs.Ik vind dat ik minder moet betalen dan in een hotel. De vrouuw des huizes, Ani, voert de onderhandelingen. We worden het eens over een bedrag van 50.000rp voor de kamer, een warme maaltijd en gratis thee zoveel als gewenst. Na een heerlijke nasi met groenten (een soort spinazie gekookt in zout water) en gebakken ei, kijken we enige tijd TV. De actie om Noordin M Top uit te schakelen -intussen denk ik wel vier dagen oud- beheerst nog steeds het nieuws. Echt nieuw is dat het niet Noordin blijkt te zijn. Intussen heeft Ani, die eerst westers is gekleed, zich omgekeeld in muslimgewaad voo het avondgebed dat ze alleen en stil in een van de slaapkamers doet. Na de TV versplaatsen we ons naar het portiek van de woning. Binnen de kortste keren zitten er 19 kinderen en verschillende volwassenen om me heen. Omdat we het ritueel van de foto's intussen achter de rug hebben, doen we oefeningen Engels: tellen, goede morgen, -middag, -avond, -nacht, alstublieft, dank u wel. De kinderen hebben er lol in. Dan is het tijd om te gaan slapen. Twee keer in de nacht word ik gewekt door de moskee, het lijkt wel of die pal naast de woning ligt, zo hard komt het gezang uit de luidsprekers.
